Ebu Bekir Ya’furi hazretlerine kalabalık bir cemaat, haçlıların Akka'da yaptıkları zulümden şikâyette bulundu... O da cevaben "İnşallah o kaleyi şu tarihte fethederiz" buyurdu.
Kısa bir zaman geçti...
Küffarla harp başladı.
Ancak fetih bir gün gecikti.
Herkes “niçin?” diyordu. Kalenin fethi niçin gecikiyordu? İnsanlar toplanıp Ebu Bekir Ya’furi hazretlerinin talebelerine gelerek "Hocanızın bir va'di vardı. Ona fethin niçin geciktiğini sorun" dediler.
Talebeler gittiler.
Durumu bildirdiler.
Mübarek zat kalkıp atına bindi ve harp alanına gelip talebeden birine “Bana üç tane taş getir!" buyurdu.
Birinci taşı "Allahü Ekber!" diyerek attı.
İkinciyi "Yâ Muhammed!" diyerek kale burçlarına doğru fırlattı ve “İnşallah yarın kale fethedilir" buyurdu.
Perşembe günüydü...
Cumaya fethedildi.
İnsanlar sevindiler ve bu veliye gelerek "Efendim, attığınız o iki taşla surlar param parça oldu... İnsanlar, gökten belâ indi sandılar" diye anlattılar.
Ancak bir husus vardı.
Onu merak ediyorlardı.
Nitekim Ebu Bekir Ya’furi hazretlerine "Efendim, o gün üçüncü taşı neden atmadınız?" diye sordular.
Cevabında:
"Eğer onu da atsaydım koca okyanus altüst olurdu... Buna izin verilmedi" buyurdu.