Dai Mehmed Efendi Gelibolu'da yaşamış bir Allah adamıdır.
Bu zat bir gün çıktı köyden.
Gelibolu'ya gidecekti.
Yolda yorulup oturdu bir gölgelikte.
Ve uyuyakaldı... Ancak Gelibolu kolağası, sarhoş sandı bu Allah dostunu.
Dürtüp uyandırdı.
Ve sordu kabaca:
“Kalk, kimsin sen? Sarhoşsun üstelik!”
Mübarek zat:
“Hayır ben içki içmem” buyurdu.
Kolağası;
“Yalan söylüyorsun, düş önüme!” dedi
Ve götürüp hapsetti.
Büyük zat tekrar ikaz etti:
“Yapma, pişman olursun!”
Cevap bile vermedi...
Ama kalbi incinmişti mübareğin.
Kırık kalple “Hasbünallah!” dedi.
Yani Allah bana kâfidir.
O Hasbünallah! dediğinde kolağası felç oldu evinde...
Tutmaz oldu eli ayağı.
Ama anladı hatasını.
“Eyvâh, ben ne yaptım?” dedi.
Ve sedyeyle gitti hapishaneye.
Onu hapisten çıkarıp;
“Pişmanım, ne olur affet” dedi.
Mübarek zat acıdı yine.
“Tamam, affettim” buyurdu.
O ‘affettim’ der demez iyileşti...
Sedyeyle geldiği hapishaneden yürüyerek gitti evine.
Dahası talebesi oldu.
Ömür boyu hizmet etti kendisine.
Ve çok duasını aldı.