Veliyyullah Dehlevi hazretleri bir gün sevdiklerine “Kibir felâkettir” buyurur.
Ve şu menkıbeyi anlatır:
“Vaktiyle kibirli bir padişah vardır. Bir gün azametle biner atına! Alır avenesini yanına. İhtişamla giderken karşısına biri çıkar.
Eski elbiseli bir ihtiyar.
Yaklaşıp selâm verir.
Ama o, kibrinden selâmını almaz.
‘Kimsin, ne istiyorsun?’
‘Seninle bir işim var!’
‘Benimle ne işin var?’
‘Gizlidir az eğil’ der ona.
Eğilince ‘Ben Azrailim!’ diye fısıldar kulağına. Sultanın morali bozulur.
Eli ayağı soğur.
Dizinin bağı çözülür.
Ve kekeleyerek ‘Az mühlet ver, ailemle görüşeyim’ der. Ama melek;
‘Olmaz!’ der, vermez izin.
Ve alır ruhunu hiç de beklemeksizin.
● ● ●
Ölüm meleği oradan ayrılır. Aynı kıyafetle sâlih bir Müslümanın yanına varır.
‘Selâmün aleyküm!’
‘Aleyküm selâm!’
‘Ey Müslüman! Seninle bir işim var.’
‘Hayhay, baş göz üstüne.’
‘Ben Azrailim!’
‘Oo, hoş geldiniz. Ben de sizi bekliyordum. Ne olur, çabuk olun. Bir an önce beni Rabbime kavuşturun.’
‘Ruhunu nasıl almamı istersin?’
‘Namaza durayım, ben secdedeyken ruhumu alıver.’
Melek ‘Peki’ der.
Secdeye inince ruhunu kabzeder.”