Habbab bin Eret (radıyallahü anh), kalbi “Allah sevgisiyle” yanan bir sahabidir.
İlk imân edenlerdendir.
Müşrikler onun imân ettiğini öğrenince deliye döndüler...
Ne yapacaklarını şaşırdılar?!
Ve işkenceye başladılar!
Önce gömleğini çıkardılar.
Kızgın kuma yatırdılar!
Ve kızgın taşları alıp çıplak vücuduna bastırmaya başladılar.
Bir yandan da bağırıyorlardı;
“Haydi dininden dön!”
“Lât ve Uzzâ'ya inan!”
“Muhammed’i inkâr et!”
Ama hepsi nafile…
Hazret-i Habbab dişlerini sıktı.
Yüzünü buruşturdu.
Ve insanüstü bir metanetle;
"Lâ ilâhe illallah Muhammedün Resulullah!" diye haykırdı.
Zalimler öfkeden çıldırdılar!
● ● ●
Bu defa sert ve iyne dikenli çalılarla çıplak vücudunu taradılar.
“Kanlar içinde” kaldı vücudu.
Ama o, aldırmadı.
Yine Rabbini andı:
“Allah! Allah! Allah!”
Sahibesi Ümmü Enmar, her akşam ateşte ısıtıp “nar gibi” kızarttığı bir demir çubukla başını dağlıyordu!
Daha neler neler…
Aklı sıra dininden döndürecekti onu.
Peki, muvaffak olabildi mi?
Tabii ki hayır!
Ne onu döndürebildi, ne de bir başkasını.