Halid bin Said (radıyallahü anh) henüz imân etmemişti ki bir gece “cehennemi” gördü rüyada. Kendi de hemen kıyıcığında duruyordu... Bu, kaynayan, homurdayan ve fokurdayan bir ateşti.
Çok korktu ve titredi!
Derken babası geldi.
Ve arkadan onu ateşe itekledi. Halid tam ateşe düşüyordu ki Efendimiz Aleyhisselâm yetişip yukarı çekti onu.
Böylece ateşten kurtuldu.
Dehşet içinde uyanıp "Bu rüya hak" diye mırıldandı. Ferahlamak için dışarı çıktı. Tek tük geçen insanlardan bir “dost çehresi” arıyordu ki Hazret-i Ebu Bekir’i gördü ilerde.
"İşte aradığım kişi" dedi.
Sevinçle koştu ona.
Ve anlattı rüyasını. O, rüyayı dinleyip "Sahih rüyadır. Anlaşılan o ki sen Onun dinine gireceksin" dedi.
Halid merakla sordu:
"Sen imân ettin mi?”
"Evet" deyince "Öyleyse ben de Ona gidiyorum" dedi ve o kapıya koşup "Yâ Muhammed! Sen insanları neye çağırıyorsun?" diye sordu.
Resul Aleyhisselâm;
"Eşi ve benzeri olmayan bir tek Allah’a, Muhammed’in de Onun kulu ve Resulü olduğuna imân etmeye çağırıyorum… Yâ Halid! Görmeyen, işitmeyen taş parçalarına hiç ibâdet edilir mi?" buyurdu
Halid bunu duydu.
Çok duygulandı!
Yüzü nurlandı ve kalbinden “Ne kadar doğru söylüyor" dedi ve “kelime-i şehadeti” okuyup Müslüman oldu...