Eshab-ı Kiram’dan İmran bin Husayn (radıyallahü anh), midesinden rahatsızlanmış, ishale yakalanmıştı.
Hastalandığı sıralarda karnının dağlanmasını tavsiye ettiler.
O, kabul etmedi.
Çok ısrar ettiler.
O vakit dağlandı.
Ancak yakınlarına;
“Dağlanmadan önce melekleri görürdüm. Dağlanınca melekleri göremez oldum" buyurdu.
Sonra Allahü teâlâya yalvardı.
Tövbe istiğfar etti.
Tekrar görmeye başladı.
Hastalık sebebiyle ne oturabilir ne de ayakta durabilirdi.
Kendisine hurma dallarından bir sedir yapmışlardı. Orada günlerini geçirir, Rabbini zikrederdi.
● ● ●
Eshabtan Mitraf vardı.
Onu ziyarete gitti.
Ama o hâlini görüp ağladı!
Hazret-i İmran;
"Niçin ağlıyorsun?" deyince "Senin hâline ağlıyorum" diye cevap verdi.
İmran bin Husayn;
"Ağlama, ben ölünceye kadar da kimseye söyleme! Melekler benim ziyaretime gelip selâm veriyorlar. Meleklerin selâmını alıyor, onlarla konuşuyorum" dedi.
O sahabi rahatladı...
Çok memnun oldu.
İmran bin Husayn;
"Bu hastalığımdan dolayı verilen nimetlere şükrediyorum. Böyle hastalık hâlinde Melekleri gören kimse bu dertlere hiç razı olmaz mı?" dedi.