İmran bin Husayn (radıyallahü anh) anlatır:
“Bir gün Efendimiz bana ‘Yâ İmran! Kızım Fatıma rahatsızmış. Gel seninle ziyaretine gidip hatırını soralım’ buyurdu.
Ben cevap verip;
"Anam, babam canım sana feda olsun yâ Resulallah! Olur gidelim" dedim.
Ve Fatıma’nın evine geldik.
Efendimiz kapıyı çaldı.
"Esselâmü aleyküm yâ ehle Beytî!" dedi.
Fatıma kapıyı açtı.
Efendimizi görünce;
"Ve aleyküm selâm sevgili babam, buyurunuz" dedi.
Resulullah Efendimiz;
"Kızım, yanımda İmran bin Husayn vardır, başını ört" buyurdu.
Fatıma-tüz-Zehra;
"Babacığım, Allahü teâlâya yemin ederim ki, bu yün örtüden başka örtünecek bir şeyim yoktur" dedi.
Efendimiz;
"Kızım, işte onunla örtün" buyurdu.
Hazret-i Fatıma;
"Ey Babacığım! Başımı örtsem vücudum, vücudumu örtsem başım açık kalır" dedi.
Resul Aleyhisselâm;
"Bu örtüyü düz düzüne değil de köşeleme, yani uzunlamasına ört ki vücudunun her tarafını kaplasın" buyurdular.
Ben de dinliyordum…
Konuşmaları işittim...
Gözlerimden yaş geldi.
Hazret-i Fatıma'nın dünyaya hiç değer vermemesine gıpta ettim.
(devamı yarın)