Ahmed Yesevi hazretleri; küçük yaşından beri Resulullah Efendimizin her sünnetine riayet ederdi.
Her işte Ona uyardı.
Yaş konusunda da Ona uydu.
Şöyle ki:
Altmış üç yaşına geldi.
O vakit kendi kendine;
"Allah'ın Resulü, bu yaşta dünyadan ayrılmışken benim yeryüzünde durmam Onu sevmeye yakışmaz" diye düşündü.
Ve bir “hücre” yaptırdı yer atında.
Kalan ömrünü o hücrede geçirdi.
Mezar gibi bir yerdi orası.
Dar, küçük ve karanlık.
O yerde ibâdet ederdi.
Bu şekilde ömrü sonu erdi.
Yüz yirmi üç yaşın geldi.
Ve o hücrede vefat eyledi..
● ● ●
Bir gün bir talebesine;
“Evlâdım! Sakın ola, gittiğin yerde ‘Allahlık’ ve ‘peygamberlik’ dâvâsında bulunmayasın!” diye tembih etti.
Talebe şaşırdı;
“Tövbe hocam, Hiç öyle şey olur mu?”
“Olabilir evlâdım.”
Genç anlıyamadı.
“Nasıl olur efendim?”
Büyük veli;
“Her istediğinin olmasını istemek, ‘Allahlık’ iddiasında bulunmak, her sözünün dinlenmesini istemek de ‘peygamberlik’ dâvâ etmektir” dedi.
Ve ilave etti:
“Çünkü biz âciz kuluz. Yalnız Allahü teâlânın istediği olur ve yalnız peygamberin sözüne mutlak itaat edilir” buyurdu.