Fatih Sultan Mehmed Han, İstanbul’u fethettikten sonra hocası Akşemseddin hazretlerini ziyarete gitti bir gün.
Fakat o da ne?!..
Hiç iltifat etmedi.
Hâlbuki fetihten önce ne zaman gitse hemen ayağa kalkar, iltifat ederdi.
Üzüldü genç padişah!
Sebebini merak etti...
Kendi kendine;
"Hocama karşı bir hata mı işledim" diyordu. O gün hep bunu düşündü...
Sonra bu hâli Akşemseddin hazretlerinin bir yakınına anlatıp;
“Hikmeti ne olabilir?” diye sordu.
O da cevaben;
“Ben bunu öğrenirim” dedi.
Ve gitti büyük zata.
Vaziyeti arz edip;
“Hikmeti nedir?” diye sordu.
Büyük veli;
“Hakk teâlâ ona feth-i mübini nasip etti. Bu, eski padişahlara nasip olmayan büyük bir devlettir. İşte bu sebeple, kendisinde olabilecek muhtemel bir ‘gurura’ mâni olmak istedim” buyurdu.
O kişi çıktı huzurdan.
Sultana koştu hemen.
Cihan Sultanı bu haberi işitince rahatladı...
Çok sevindi...
Hatta o gün;
"İstanbul’un fethine bu kadar sevinmedim" demiştir.
İşte hoca sevgisi bu olsa gerek.
Böyle olur üstada muhabbet.
Nitekim o gün;
“Beni sevinçli görünce İstanbul’un fethine sevindiğimi zannetmeyin. Akşemseddin hazretleri gibi büyük bir veli, bizim zamanımızda geldi. Asıl buna sevinirim” dedi.