Muaz bin Cebel (radıyallahü anh) Yemen'e gitmek üzere yola çıkınca Peygamberimiz onun yanında bir miktar yürüdü...
Sonra vedalaştı...
Ve buyurdu ki:
"Yâ Muaz! Belki bundan sonra beni bir daha göremezsin. Dönüşünde belki benim mescidime ve kabrime ziyarete gelirsin.”
O, bu sözü duydu.
Ağlamaya başladı!
Efendimiz ona "Ağlama yâ Muaz! Bana yakın olanlar, nerede olursa olsunlar Allah'a hakkıyla kulluk edenlerdir" buyurdu.
Ve şöyle sordu ona:
"Sana bir dâvâ getirilip insanlar arasında hüküm verirken ne ile hüküm vereceksin?"
Cevaben;
"Allah'ın kitabıyla hüküm veririm” diye arzetti.
"Onda açıkça bulamazsan?"
"Peygamberin sünnetiyle hüküm ederim.”
"Onda da bulamazsan?"
"İctihad ederek anladığımla hükmederim” dedi.
Efendimiz sevindi.
Ve elini onun göğsüne koyup;
"Elhamdülillah, Allahü teâlâ Resulünün elçisini, Resulullah’ın rızasına uygun etti" buyurdu.
Ve ardından;
"Cenâb-ı Hakk seni her musibetten korusun. İnsanların ve cinlerin şerrini senden uzaklaştırsın. Senin sebebinle Allahü teâlânın bir kişiyi hidayete erdirmesi, senin için dünyadan hayırlıdır" diye dua buyurdu.