Eshab-ı Kiram’dan Nevfel bin Hâris (radıyallahü anh), Resulullah Efendimizin İslâmiyet’i bütün insanlara duyurmaya başladığı zaman Müslüman değildi.
Ona muhalefet etti.
Yani karşı çıktı.
Ama isteyerek değildi.
Zorlamışlardı kendisini.
Sonra Efendimizle Nevfel'in arasında kan bağı vardı.
Akrabalık sevgisi, onda fazlaydı.
Onun için Bedir Savaşı başlayınca Efendimize karşı gelmek ve Müslümanlarla savaşmak istemiyordu.
Ama müşrikler zorladılar.
O da mecburen katıldı.
Ve savaş neticelendi.
Müşrikler mağlup olup birçok esir verdiler.
Esirler arasında Hazret-i Nevfel de bulunuyordu.
Resulullah ona;
"Yâ Nevfel, fidye verip kendini kurtar!" buyurdu.
Nevfel cevaben;
"Kendimi esirlikten kurtarmak için verecek bir şeyim yok” dedi.
Ama Resulullah;
"Cidde'deki mızraklarını versene” buyurdular.
Nevfel şaşırdı!
Çok hayret etti!
Çok da duygulandı!
Ve Efendimize;
"Allah'a yemin ederim ki Cidde'de mızraklarımın olduğunu benden ve Allah'tan başka kimse bilmiyordu. Ben şehadet ederim ki sen Allah'ın Resulüsün" dedi.
Ve Müslüman oldu...