Bendenizin Ahmed Mekkî Efendi'nin “rahmetullahi aleyh” yanında çalıştığım senelerde oğullarından Baha Bey “kansere” yakalanmıştı.
Mübârek zât, oğlunun hastalığına çok üzülüyordu.
Birlikte ziyâretine gidiyorduk.
Karşıda bir evde kalıyordu.
Her gidişinde Yûsüf sûresi'ni okuyordu üzerine.
Her vaazının sonunda uzun uzun duâlar ediyor, şifâ bulması için Allah’a yalvarıyordu.
Ne gerekiyorsa yapıyordu.
Kendini paralıyordu âdeta.
Ben kendi kendime;
"Baha Bey vefât ederse Ahmed Mekkî Efendi'ye bir hâl olur" diyordum.
Ve bir gün geldi acı haber.
Hemen koşup o eve gittim.
Yolda hep Ahmed Mekkî Efendi'yi düşünüyordum.
Acabâ ne hâldeydi?
"Herhâlde kendinde değildir, baygın yatıyordur" diyordum.
Nihâyet eve vardım.
Fakat şaşırıp kaldım?!
Zîrâ yanılmıştım.
Mübârek neşeli görünüyor, gelenleri güler yüzle karşılıyordu.
Ev, cenâze evi değildi.
“Bayram evi”ydi sanki.
Çok duygulandım.
Hayrette kaldım.
Kalbimden;
"İşte büyüklük budur" dedim.
Onu daha iyi anladım.
Velhâsıl “tevekkül”ün,
“Kadere rızâ”nın,
Ve “Hakk’a teslimiyet”in müşahhas misâlini görmüştüm orada.