Ahmet Mekkî Efendi’nin “rahmetullahi aleyh” vefâtından birkaç gün önceydi.
Ev halkına;
“Hasta olursam, doktor getirmeyin!” buyurmuş.
Birkaç gün sonra bir sabah kahvaltı yaparken çay bardağını düşürmüş elinden.
Kalkıp giyinmek istemiş.
Bu defâ da yere yıkılmış.
Kaldırıp yatağına yatırmışlar.
Oğlu Medenî Bey'in içi rahat etmedi.
Gidip doktor getirdi.
Ama nâfile...
Çünkü doktor muâyene etti.
Ve “Beyin kanaması, pek ümit yok” dedi.
Öğlen vakti vefât etti.
Yıl 1967.
Eylül'ün altısıydı.
Edirnekapı kabristanına defnedildi.
Dört yıl geçti aradan.
Çevre yolu, bu kabristandan geçeceği için Ahmed Mekkî Efendi'nin kabri, buradan alınıp Ankara'da, Bağlum nâhiyesine nakledilecekti.
Mübarek kabri açıldı.
Hiç çürümemiş olduğu görüldü.
Sanki yeni defnedilmiş gibi taptâze duruyordu.
Tabutu bile çürümemişti.
Şehitlerin vücûdunu toprak çürütmezmiş.
O da dakîkasını boşa geçirmezdi.
İnsanlara bir şeyler öğretmek için çırpınırdı âdeta.
Ben şâhidim.
İslâm âlimleri;
"Gece gündüz İslâm’a hizmeti düşünen kimse yatağında ölse bile şehittir” buyuruyorlar.
Bu büyük velî gibi.