Ömer bin Abdülaziz hazretleri “rahmetullahi aleyh” vefat edince; akrabası, taziye için hanımına geldiler.
Sabır tavsiye edip;
“Bize zevcin Ömer'in faziletlerinden biraz bahseder misin” dediler.
O da şöyle anlattı:
“O, gece gündüz ibâdet yapıyor, Allahü teâlâdan çok korkuyordu!
Bir ömrünü kulların hizmetine vakfetmişti.
Allahü teâlâdan hayâ eder, Onun korkusundan her gece ağlardı!
İki gözü de şişerdi ağlamaktan!
Sonunda bir ‘âah!’ ederdi.
Ve bayılıp yere düşerdi!”
Biz öldü zannederdik.
Nice zaman sonra uyanırdı.
Bir gece yine iki rekât namaz kılıp elleri çenesinde tefekküre daldı.
Gözyaşları sel olup aktı!
Fecre kadar öyle ağladı!
Ben, kendisine:
‘Ne oldu ki; bu gece çok ağlıyorsun?’ diye sordum.
Zira merak etmiştim...
Bana dönüp;
‘Bu milletin zenginine fakirine sultanlık yapıyorum. Şu memleketin dört bir yanında yaşayan nice dertli, kederli ve nice biçare insanların hesapları hep bana sorulacak, nasıl ağlamıyayım’ dedi.
Ağlamaya devam etti.
Sonra gözyaşlarını sildi.
Ve bana dönüp;
‘İşte ey hanım! Âhirette bu hesabın altından kalkamazsam hâlim nice olur? diye düşünüp kederimden ağlıyorum!’ dedi.