Seyyid Sıbgatullah Hizani hazretlerinin bir talebesi anlatıyor:
"Abdürrahman Tâgi, henüz hocamızın talebesi olmak şerefine kavuşmamıştı ki, hocamızın, ‘zamanın gavsı’ olduğu hakkında tereddüdü vardı. Bir gün kitaplardın ‘gavslık alâmetlerini’ okuyup huzuruna gitmeyi ve bu alâmetlerin onda olup olmadığını anlamak istedi.
Gavs ne demektir?
Öğrenmek istiyordu.
Nihayet bir kitapta;
‘Gavs’ın üzerine yağmur yağmaz’ ibaresini gördü. O esnâda bir talebe geldi ve ‘Hocam Sıbgatullah hazretleri, sizi evlerine davet ediyor’ dedi.
Buna memnun oldu.
Ve birlikte çıktılar...
Seyyid Sıbgatullah, talebeleriyle bir tepe üzerinde beklemeye başladı.
Mevsim ilkbahardı.
Gökte bulut yoktu...
Nihayet misafirler geldi.
Ve bir sohbet başladı.
O anda masmavi olan gökyüzünde ‘bulutlar’ birikmeye, şimşekler çakıp gök gürlemeğe, derken şiddetli ‘bir yağmur’ başladı.
Hem de ne yağmur.
Abdürrahman Tâgi, kitaplardan okuduklarını hatırladı ve dikkatle Sıbgatullah hazretlerini takip etti. Gördü ki, gökten inen yağmur taneleri, mübarek Seyyid'in üzerine inmeden etrafına meyledip yere düşüyor, hiç Onun üzerine yağmıyordu.
Herkes ıslandı.
O, hiç ıslanmadı.
Herşey ortadaydı. Abdurrahman Tâgi bu hâli görünce kalbi değişti ve hocamın büyüklüğünü kabul ederek en önde gelen talebelerinden oldu.”