Seyyid Sıbgatullah Hizani hazretlerinin bir talebesi anlatıyor:
"Abdürrahman Tâgi, henüz hocamızın talebesi olmak ÅŸerefine kavuÅŸmamıştı ki, hocamızın, ‘zamanın gavsı’ olduÄŸu hakkında tereddüdü vardı. Bir gün kitaplardın ‘gavslık alâmetlerini’ okuyup huzuruna gitmeyi ve bu alâmetlerin onda olup olmadığını anlamak istedi.
Gavs ne demektir?
ÖÄŸrenmek istiyordu.
Nihayet bir kitapta;
‘Gavs’ın üzerine yaÄŸmur yaÄŸmaz’ ibaresini gördü. O esnâda bir talebe geldi ve ‘Hocam Sıbgatullah hazretleri, sizi evlerine davet ediyor’ dedi.
Buna memnun oldu.
Ve birlikte çıktılar...
Seyyid Sıbgatullah, talebeleriyle bir tepe üzerinde beklemeye baÅŸladı.
Mevsim ilkbahardı.
Gökte bulut yoktu...
Nihayet misafirler geldi.
Ve bir sohbet başladı.
O anda masmavi olan gökyüzünde ‘bulutlar’ birikmeye, ÅŸimÅŸekler çakıp gök gürlemeÄŸe, derken ÅŸiddetli ‘bir yaÄŸmur’ baÅŸladı.
Hem de ne yaÄŸmur.
Abdürrahman Tâgi, kitaplardan okuduklarını hatırladı ve dikkatle Sıbgatullah hazretlerini takip etti. Gördü ki, gökten inen yaÄŸmur taneleri, mübarek Seyyid'in üzerine inmeden etrafına meyledip yere düÅŸüyor, hiç Onun üzerine yaÄŸmıyordu.
Herkes ıslandı.
O, hiç ıslanmadı.
HerÅŸey ortadaydı. Abdurrahman Tâgi bu hâli görünce kalbi deÄŸiÅŸti ve hocamın büyüklüÄŸünü kabul ederek en önde gelen talebelerinden oldu.”