Seyyid Sıbgatullah Hizani hazretlerinin bir talebesi anlatıyor:
“Molla Abdülgafur isminde hocamızın büyüklüğüne inanmayan biri vardı.
Namazı eda ederdi.
Sonra çıkıp giderdi.
Bir gün câminin kapısında birden hocamla karşılaştı.
Hocam o kişiye;
‘Ey Molla Abdülgafur, sen bizden ne kötülük gördün ki, arkamızdan aleyhimizde konuşup gıybetimizi yaparsın?’ diye sordu.
O, hiç cevap vermedi...
Hatta kolundan tutup;
“Bunca insanı aldatıp peşinde koşturduğun yetmez mi ki, beni de onların arasına katmak istersin’ diyerek hocamı itmeye başladı.
Hocam kolunu çekti.
Ve ona öyle bir celâlli baktı ki, Abdülgafur, yıldırım isabet etmiş çınar ağacı gibi birden yere yıkıldı!
Bir müddet öyle kaldı.
Kendine gelince hürmetle hocamın elini öpmeye başladı.
O ‘nefret’ hâli gitmişti.
Yerine ‘sevgi’ gelmişti.
Hocamın elini öperken; ‘Ne olur efendim beni affediniz, yaptıklarıma pişman oldum. Sizin büyüklüğünüzü anlayamadım’ diyordu.
Hepimiz hayret ettik!
Sonra Abdülgafur'a;
‘Ne olru ki, böyle birden değiştin?’ diye sorduk.
Cevabında;
‘Gavs bana öyle celâlli bakınca başım arş’a kadar yükseldi, oradan yere düştüm. Bu kerameti görünce nasıl pişman olmam?’ dedi.”