Selman-ı Farisi (radıyallahü anh), Müslüman olup kölelikten kurtulduktan sonra geçimini saÄŸlamak için ince hurma dallarını toplardı.
Sepet örüp satardı.
Böyle para kazanırdı.
Ve sadaka dağıtırdı.
Resulullah’ın yakınlarındandı.
ÇoÄŸu geceler huzurunda bulunur, saatlerce baÅŸbaÅŸa sohbetinde kalır, çok istifâde ederdi.
Eshab-ı Kiram (aleyhimürrıdvan) Efendilerimiz tarafından da çok sevilip hürmet görürdü.
Dünyadan kaçardı.
Paraya raÄŸbet etmezdi.
Çok ibâdet ederdi.
Åžöyle ki, ayakta duramayacak hâle gelinceye kadar namaz kılardı.
Yorulunca otururdu.
Diliyle zikrederdi.
Dili de yorulurdu.
Bu defa tefekkür ederdi.
Allahü teâlânın büyükyüÄŸünü, kudretinin sonsuzluÄŸunu, Cehennemin ÅŸiddetini düÅŸünüp aÄŸlardı.
● ● ●
Resul Aleyhisselâm, bir gün eshâb-ı kirâmına;
"Bir miktar tefekkür etmek, bin sene ibâdetten hayırlıdır" buyurmuÅŸlardı.
O, bunu biliyordu.
Ä°bâdette yorulsaydı,
Tefekkür ediyordu.
Böyle dinleniyordu.
Sonra kendi kendine;
"Ey nefsim! Ä°yi dinlendin, ÅŸimdi kalk, Rabbine ibâdet et" derdi.
Diline de;
“Ey lisanım! Sen de Allahü teâlânın zikrine baÅŸla" derdi.