Selman-ı Farisi (radıyallahü anh) gayet az yerdi. Bir sofrada, fazla yemesi için ısrar edildi.
O yine yemedi.
Ve Efendimizin kendisine "Ä°nsanların ahirette çok açlık çekecek olanları, dünyada doyuncaya kadar yemek yiyenlerdir" buyurduÄŸunu haber verdi...
Çok da cömertti...
Gelirinin çoÄŸunu dağıtırdı.
El emeÄŸiyle geçinirdi.
Fakirleri doyururdu.
Onlarla beraber yerdi.
Kendisi çok ihtiyarlamıştı.
Öyle ki elleri titrerdi.
Yine kendi iÅŸini kendi görür, kimseye gördürmezdi.
Halk yanına koşup;
"İzin ver, taşıyalım" derlerdi.
Kabul etmezdi.
Ve o kimselere;
"Hayır, ben götürürüm" derdi.
Hâlbuki o yerin vâlisiydi.
Emrinde binlerce kişi vardı.
● ● ●
Kendisi bir gün;
"Üç ÅŸey beni aÄŸlatır. Birincisi, Resulullah’ın vefatını düÅŸününce aÄŸlıyorum.
Ä°kincisi, kabirden kalktığımda hâlim ne olur, onu bilmediÄŸim için aÄŸlıyorum" buyurdu.
Dinleyenler;
"Üçüncüsü ne?" dediler.
Cevabında;
"ÖldüÄŸümde cennete mi giderim, yoksa cehenneme mi? EÄŸer ki Cehennneme gidersen hâlim nice olur, bunları düÅŸündükçe aÄŸlıyorum" buyurdu.