Selman-ı Farisi (radıyallahü anh) gayet az yerdi. Bir sofrada, fazla yemesi için ısrar edildi.
O yine yemedi.
Ve Efendimizin kendisine "İnsanların ahirette çok açlık çekecek olanları, dünyada doyuncaya kadar yemek yiyenlerdir" buyurduğunu haber verdi...
Çok da cömertti...
Gelirinin çoğunu dağıtırdı.
El emeğiyle geçinirdi.
Fakirleri doyururdu.
Onlarla beraber yerdi.
Kendisi çok ihtiyarlamıştı.
Öyle ki elleri titrerdi.
Yine kendi işini kendi görür, kimseye gördürmezdi.
Halk yanına koşup;
"İzin ver, taşıyalım" derlerdi.
Kabul etmezdi.
Ve o kimselere;
"Hayır, ben götürürüm" derdi.
Hâlbuki o yerin vâlisiydi.
Emrinde binlerce kişi vardı.
● ● ●
Kendisi bir gün;
"Üç şey beni ağlatır. Birincisi, Resulullah’ın vefatını düşününce ağlıyorum.
İkincisi, kabirden kalktığımda hâlim ne olur, onu bilmediğim için ağlıyorum" buyurdu.
Dinleyenler;
"Üçüncüsü ne?" dediler.
Cevabında;
"Öldüğümde cennete mi giderim, yoksa cehenneme mi? Eğer ki Cehennneme gidersen hâlim nice olur, bunları düşündükçe ağlıyorum" buyurdu.