Anadolu'da yetiÅŸen ve Anadolu'yu aydınlatan Evliyanın meÅŸhurlarından Mustafa Safi Efendi, Bolu'ya insanları irÅŸat için geldiÄŸi ilk sıralarda Bolu'da
Meşhur biri vardı.
Hâfız Kavvam Efendi.
Kendini beÄŸenirdi.
Safi Efendi’yi sevmezdi.
Hatta onu kötülerdi.
Hakkında “dedikodu” yapardı.
Onun bu uygunsuz davranışını, Mustafa Safi Efendi duydu.
Ve hâliyle üzüldü.
Onu huzuruna çağırıp nasihat etti. Böyle ÅŸeyleri yapmaktan vazgeçmesini ona tembih eyledi.
Ancak o, terk etmedi.
Bildiğinden şaşmadı.
Aleyhinde konuÅŸtu.
Dedikodusunu yaptı.
Ama bir gün!?…
Tam o mübarek zatın aleyhinde konuÅŸuyordu ki, dili aÄŸzından dışarıya çıkıp acı acı bağırmaya baÅŸladı.
Ordakiler korktular.
Ve bu hâle ÅŸaÅŸtılar!
“Bu ne hâldir?” dediler.
Ama o anlamıştı...
Hatasını bilmişti.
Suçunu itiraf edip;
“Mustafa Safi Efendi’nin aleyhinde konuÅŸtuÄŸum için ondan gelen manevi bir ok bana isabet etti. Gidin, beni affetmesini söyleyin” dedi.
Gidip söylediler.
“Çok piÅŸman” dediler.
“Affedin” diye rica ettiler.
“Yoksa ölecek” dediler.
Mustafa Safi Efendi;
"Evliyaullahın terbiyesi bazan böyle olur. Onun vefat etmesi, hakkında daha hayırlıdır” buyurdu.
Ve gerçekten o gün öldü!