Anadolu'da yetiÅŸen Evliyanın meÅŸhurlarından Mustafa Safi Efendi’nin türbesi inÅŸa ediliyordu.
Bu iÅŸle meÅŸgul olanlar, bu büyük zatın kabri yanında, ona karşı lâzım olan edebi tam göstermiyorlardı.
Ayaklarını uzatıyorlardı.
Edepsizce oturuyorlardı.
Yine bu kabir yanında ayaklarını uzatıp oturdukları sırada, Safi Efendi’nin ruhaniyeti onlara gözüktü.
Acı acı tebessüm etti.
Onlardan birine bakıp;
"Ä°brahim Bey, sen artık büyüdün, bizi tanımaz ve saymaz mı oldun” buyurdu.
O, bu zatı gördü.
Ve kelâmını iÅŸitti.
Yerinden fırlayıp “Aman efendim, ben kim omuyorum ki sizi saymayayım” dedi.
Ve uzun uzun ağladı!
Çok gözyaşı döktü!
Ayaklarına kapanıp, affını istedi.
O zât da;
“Peki affettim” dedi.
Ve gözden kayboldu...
O kiÅŸi, kendinden öyle geçmiÅŸti ki, ancak affedildiÄŸini öÄŸrenince kendini toparlayabildi.
Artık bu hadiseden sonra türbenin yanına yaklaşırken tâ uzaktan ayakta durarak edep gösterirlerdi.
● ● ●
Bir gün bu zata;
“Efendim, dünya ve ahirette saadete ne ile kavuÅŸulur?” diye sordular.
Cevabında;
“Ä°ki ÅŸeyle kavuÅŸulur. Biri; bir ‘Allah dostu’nu tanıyıp onu sevmek, ikincisiyse; dosdoÄŸru kılınan bir namazdır” buyurdu.