Evliyanın büyüklerinden Pîr Muhammed Erzincani hazretleri bir yaz günü sabah namazından çıkınca talebelerine "Erzincan'a inmek dileriz. Sevdiklerimizden arzu eden bizimle gelsin” buyurdu.
Kırk talebesini aldı.
Erzincan'a vardı.
Ve talebelerine “Allahü teâlâ bu beldeye yakında bir zelzele takdir etmiştir. Bu belânın geri çevrilmesi için yalvaralım. Umulur ki içimizden birinin duası kabul olur da halk kurtulur” buyurdu.
Ve ibâdete başladılar.
Bir müddet geçtiğinde;
"Kardeşlerim! Şu anda kalbime ‘Ey Pîr Muhammed! Eğer bu belânın geri çevrilmesini istersen bizim yanımıza gelmelisin’ diye ilham olundu” buyurdu.
Mutlu görünüyordu.
Ve yüzü gülüyordu.
Onlara dönerek “Şimdi kim bizimle beraber şehadet şerbetini içmek isterse burada kalsın. İstemeyenlere de izin veriyoruz, dışarı çıksınlar” buyurdu.
Yedi talebesi kaldı.
Diğerleri çıktılar.
O gece “zelzele” oldu.
Câmi-i Kebir yıkıldı! Yedi talebesiyle birlikte Pîr Muhammed Erzincani hazretleri, şehitlik şerbetini içtiler. Câmiden başka hiçbir yerde bir zarar olmadı.
Ahâli bunu öğrendi.
Çok üzüldüler!
Ve “Allahü teâlânın takdiri böyleymiş” deyip Pîr Muhammed Erzincani hazretleriyle yedi talebesini defnettiler.