Anadolu'da yetiÅŸen Evliyanın büyüklerinden olan MüÅŸtak Baba, uzun boylu, geniÅŸ göÄŸüslü, nurani yüzlü, elâ gözlü, çekme burunlu, heybetli, sohbeti hoÅŸ bir zattı.
Çok da cömertti...
Vermeyi severdi.
Hakkâri beylerinden olduÄŸu hâlde dünya malı ve rütbelerinden yüz çevirmiÅŸ, babalarından kendilerine kalan yirmi yedi köyde ne kadar mal varlığı varsa hepsini terk etmiÅŸ, manevi saltanatı, dünya saltanatına tercih etmiÅŸti.
● ● ●
MüÅŸtak Baba Efendi, elini ne zaman cebine soksa avuç avuç “altın” çıkarır, fakir fukaraya dağıtırdı. Ömrü, insanlara hizmetle geçti.
MuÅŸ'ta bulunuyordu.
Bozuk itikatlı biri vardı.
Onun hücumuna uÄŸradı!
Evinde seccadesi üzerinde ibâdetle meÅŸgulken bu zalim kiÅŸi gizlice eve girdi...
Ve ibâdet hâlindeki bu Allah dostunu boÄŸarak ÅŸehit etti!
Yaşı yetmiş beş idi.
Åžehit olmadan önceydi.
Kırk kurban kestirdi.
Hepsinin etlerini ÅŸehrin fakirlerine taksim etti.
Fakir fukara, o gün bayram yaptılar.
Büyük zat ellerini açıp;
"Yâ Rabbî! Bu aciz kuluna ÅŸehitlik rütbesini ihsan et. Ancak o zaman sevgili kulun hocam Hasan Åžirvani hazretlerine kavuÅŸurum” diye dua ve niyazda bulundu...
Duası kabul edildi.