Nasuhi Efendi’nin devrinde yaşayan Îsa Efendi’nin kızı hastalandı. Hastalık o dereceye ulaştı ki artık ümit kesmişlerdi. Îsa Efendi, Nasuhi Efendi’yi çok severdi.
Büyüklüğünü bilirdi.
Sevdiği birini çağırdı.
Ve kendisine "Nasuhi Efendi’ye git, selâmımı söyleyip hâlimi arz et. Ömrümün meyvesi biricik kızımın şifası için dua buyursun” dedi.
O da Üsküdar’a gitti.
Dergâhına vardı ve geliş maksadını arz etti. Nasuhi Efendi bir miktar durakladıktan sonra;
"Îsa Efendi’ye selâm söyle. Cenâb-ı Hakk kerimdir, şifa ihsan eder” buyurdu.
Bir de “müjde” verdi.
O kimse geri geldi.
Îsa Efendi’nin dergâhına vardığında, kendisine, hastanın kalkıp çorba içtiğini ve kendine geldiğini, iyileştiğini söylediler. Çok sevinip Îsa Efendi’nin huzuruna girdi...
Elini öpüp oturdu.
Onu neşeli gördü.
Nasuhi Efendi hazretlerinin selâmını tebliğ edip hastanın iyileşeceğine dair müjdelerini bildirdi. Dergâhta bir “bayram havası” vardı ve herkes seviniyordu.
Îsa Efendi’nin kızı iyileşti, ama bu defa Nasuhi Efendi’nin ergenlik çağına ulaşmış olan kızı hastalandı.
Gittikçe ağırlaştı!
Doktorlar aciz kaldılar...
İlâçlar kâr etmedi.
Nasuhi Efendi “Onun için gerekli hazırlıkları yapın, vefat edecektir” buyurdu. O gece kızı vefat etti.
Ertesi günü defnedildi.