Allah dostlarından Nasuhi Efendi’nin sevenlerinden birinin bir “kız çocuğu” oldu. Hanımıyla konuşup çocuğun ismini “Fatıma” koymayı düşündüler...
Bu sırada Nasuhi Efendi kapıyı çaldı.
Ev sahibi çıktı.
Hürmetle karşıladı.
Ellerini öpüp;
“İçeri buyurun” dedi.
Nasuhi Efendi içeri girip "Oğlum! Biz, sizin kızınıza isim koymak için geldik” buyurdu.
Ev sahibi içeri geçip durumu hanımına söyledi.
O da çok sevindi...
"Ne iyi olur” dedi.
Çok da duygulanıp;
“Biz aramızda ‘Fatıma’ olsun dedik ama Nasuhi hazretleri ne derse o olsun” dedi.
Bebeği getirdiler.
Nasuhi Efendi’nin kucağına verdiler.
Muhabbetle aldı.
Sağ kulağına ezan okudu...
Sol kulağına da ikamet.
“Fatıma” ismini verdi.
Ve onlara "Allah bilir ya, sizin gönlünüzden de Fatıma ismi geçiyordu değil mi?” buyurdu.
Bu hadise üzerine ona olan muhabbetleri kat kat arttı...
● ● ●
Bir kişi bu zata gelip;
“Efendim, ibâdetlerimin kabul olacağını ümit etmediğim için ibâdet yapmakta bazan gevşek davranıyorum” dedi.
Büyük veli ona;
“Biz kuluz, kabul olacağını bilsek de bilmesek de ibâdet yapmalı ve peşinden istiğfar edip kabul olması için yalvarmalıyız” buyurdu.