Muhammed Nasuhi Efendi, 1718 senesi Åžaban ayının son haftası, vaazında "Bu makamda son vaazımdır” buyurdu.
Ve cemaate veda etti.
Dergâhlarına geldi.
Onlara da veda etti.
Bunu iÅŸiten talebeleri “Herhâlde hocamız Kastamonu'ya gidip oradaki büyükleri ziyaret edecek” dediler.
O hafta hastalandı.
Ramazanın ilk günleriydi...
Bir gece evden çıktı.
Bahçesinde dolaşıyordu ki, hanımı onu görüp "Efendi! Bu gece vaktinde bahçede niçin gezinip durursun?" diye sordu.
O da hanıma baktı.
Tebessüm etti ve;
"Allah bilir ama bu bayramı burada geçirsem gerektir. Kendime yer hazırlıyorum” buyurdu.
Hanımı bunu duydu.
Kederlenip “Niçin böyle söyleyip de yüreÄŸimizi yakarsın” deyince "Takdir-i Ä°lâhi böyle hanım” cevabını verdi.
Aradan günler geçti...
Ramazanın ortası oldu.
Mübarek zat ailesini topladı. Yerine, oÄŸlu Alaeddin Efendi’yi tayin etti ve vasıyetini bildirdi.
Talebelerinden Åžami Ahmed Efendi, vefat edeceÄŸi gün kendisini ziyarete gelip yanına oturdu.
Hâlini hatırını sordu.
Hürmetlerini arz etti.
Ve "Efendim, bir ÅŸeyler yiyip ilâç alsanız” deyince “OÄŸlum! Cenâb-ı Hakk bilir, ama biz Ä°nÅŸallah bu gece dergâh-ı izzete mülâki oluruz” buyurdu.
O gece vefat etti...