Muhammed Nasuhi Efendi (rahmetullahi aleyh), bir ara üç gün müddetle, sevenlerinden birinin daveti üzerine hava deÄŸiÅŸikliÄŸi için Çamlıca civarındaki Bulgurlu'ya gitti.
O kişi anlatıyor:
O, Gece yarısı kalktı.
Teheccüd namazı kıldı.
Yanında bulunanlara;
“Bize bugün Üsküdar'a gitmek gerekiyor. Hizmeti yerine getirdikten sonra inÅŸallah yine geliriz. Arzu eden bizimle gelebilir” buyurdu.
Sabah namazını kıldık.
Ve Üsküdar’a yola çıktık.
Yolda karşıdan biri geldi.
Nasuhi Efendi’yi gördü.
Ve Ona ÅŸöyle arz etti:
“Efendim, ben duacınız da size geliyordum. Sebebi ÅŸu ki; Üsküdar'da bir maÄŸarada ‘tek başına’ yaÅŸayan bir zat var... Bana ‘Dünya hayatım bitmek üzeredir... Vefat edersem teçhiz ve tekfinimi Nasuhi Efendi yapsın’ dedi.
Kendisi çok bitkindi.
Ve zor konuÅŸuyordu...
Son olarak;
‘Vefatımı ve vasıyetimi ona bildirmene lüzum yok... Ona Allahü teâlâ bildirir’ dedi.
Ben yine iÅŸgüzarlık yapıp geldim. Bu gecenin son üçte birinde vefat etti.”
O böyle anlattı.
Ve öyle de oldu...
Nasuhi Efendi hazretleri, talebeleriyle birlikte Bülbülderesi’ne geldi.
Kabrini kazdırdı.
Cenazesini yıkadı, kefenledi. Namazını kılıp kabre koydu ve telkinini de kendisi verdi.