Hazret-i Sevban (radıyallahü anh) köle idi. Resûl-i Ekrem kendisini satın alıp âzât ettiÄŸi vakit “Seni âzât ettim, ama gönlümüz beraberdir. Sen, bizim Ehl-i Beytimizden sayılıyorsun" buyurmuÅŸtu.
O, buna çok sevindi...
Hizmete devam etti.
Resûl-i Ekrem’e olan bu sevgisinden dolayı defalarca zarar gördü.
Bir gün bir Yahudi geldi.
Ve Resûl-i Ekrem’e;
"Yâ Muhammed!" diye hitap etti.
Hazret-i Sevban ona;
"Niçin yâ Resulallah demedin?" deyip onunla dövüÅŸtü.
Hatta yaralandı!
Hazret-i Sevban "Peygamberimizin mübarek ismini, hürmetsiz söylemeyi günah kabul ederim" derdi.
● ● ●
Hazret-i Sevban, bir gün Resûl-i Ekrem’in huzuruna geldi ve mübarek yüzüne bir süre baktı.
Resul Aleyhisselâm;
“Yâ Sevban, nedir bu hâlin? Bir yerin mi aÄŸrıyor?" diye sordu.
Hazret-i Sevban;
"Anam babam sana feda olsun yâ Resulallah! Åžuna üzülürüm ki, ben öldüÄŸümde cennete girsem bile sizin dereceniz pek yüksek olacağı için sohbetinizde bulunamayacağım. Bu endiÅŸe beni periÅŸan ediyor!" dedi.
O, bu sözü söyledi.
Ä°ki âyet nazil oldu.
Âyetlerde mealen "Allahü teâlâya ve peygamberlere imân edenler ahirette sevdikleriyle beraber olacaklardır" buyuruldu.
O, bunu duydu.
Sevincinden uçacak gibi oldu.