Bursa'da müderrislik ve kadılık yapan Molla Fenari hazretleri, ipekçilik yaparak nafakasını temin eder, kazandığı paralarla çok hayrat ve hasenatta bulundu...
Ömrü sona yaklaÅŸtı.
Gözlerine perde geldi.
Sultanın bir veziri vardı.
Ä°smi Hacı Ä°vaz PaÅŸa olan bu vezir, bir konuda Molla Fenari'ye kızmış ve gözleri görmez olunca, hırsından "Dilerim o âmâ ihtiyarın namazını ben kıldırayım” demiÅŸti.
O, bunu duydu.
Ve buyurdu ki:
"Ol kimse cahildir. Cenaze namazını kıldıramaz. Rabbimden ümidim ÅŸudur ki; bana ÅŸifa buyurup onu âmâ eyleye ve onun namazını ben eda edeyim.”
Bir müddet geçti...
Gece “bir rüya” gördü.
Efendimiz ona “Taha suresini tefsir et" buyurdukta, “Yüksek huzurunuzda, Kur’ân-ı Kerim’i tefsir etmeye gücüm olmadığı gibi gözlerim de görmüyor” dedi.
Server-i Âlem, mübarek “hırkasından” bir parça “pamuk” çıkarıp mübarek tükrüÄŸüyle ıslattıktan sonra gözlerinin üzerine koydu.
Molla Fenari uyandı...
PamuÄŸu gözlerinin üstünde buldu.
Usulca onu aldı.
Görmeye baÅŸladı.
O pamuÄŸu saklayıp “ÖldüÄŸümde, bunları gözlerimin üzerine koyun” diye vasıyet etti.
Bir müddet geçti...
O vezir “kör” oldu.
Sonra vefat etti. Cenaze namazını Molla Fenari hazretleri kıldırdı...