Bir kimse ÅŸöyle anlatır:
Kayyum-i Zaman hazretleri (rahmetullahi aleyh); bir zaman Kabil'e gelmiş, benim evimde misafir kalıyordu.
Benimse ayaklarımda “nikris” denen bir rahatsızlık vardı.
Bu sebeple doktorlar soÄŸuk su içmemi yasaklamışlardı.
Mevsim yaz idi.
Hava çok sıcaktı...
Hararet oluyordu.
Kayyum-i Zaman hazretleri bir gün bana dönüp;
“Öyle pınarlar vardır ki, suyu kardan soÄŸuk olur. Bu yakınlarda böyle bir pınar var mı?” diye sordu.
Ben cevaben;
“Yoktur efendim” dedim.
Bana bir baktı.
Ve tebessümle;
“Görmeden cevap verme, kalk, o pınarı ara” buyurdu.
Olmadığını biliyordum.
Lâkin eirlerine uymuÅŸ olmak için aramaya çıktım.
Daha kapıdan çıkar çıkmaz bir pınar gördüm az ilerde.
Hemen oraya koÅŸtum.
Yerden kaynıyordu.
Sütten beyazdı.
Kardan soÄŸuk...
EÄŸilip avcumla içtim.
Gayet nefis su idi.
Evden bir kap getirdim.
Doldurup kendilerine arz ettim.
Ve merak içinde;
“Efendim, burada hiç böyle bir su yoktu. Bu, zât-ı âlinizin himmetiyle hâsıl oldu” dedim.
Allahü teâlâya ÅŸükretti.
Bu pınara, “nur pınarı” ismini verdi.
O pınar uzun yıllar öylece aktı.