Vaktiyle iyi kalpli biri, çıkar evinden.
Bir dostunu ziyarete gider.
Yolda yorulur ve acıkır.
Bir fırından ekmek ister.
Ancak parasını evde unutmuştur.
Ne yapsın?
Fırıncıya;
“Üzerime para almamışım, sonra versem olur mu?” der.
Fırıncı, inanmaz.
Üstelik içinden;
“Bıktım bu yalancılardan” der.
Bir ekmeÄŸin içine zehiri doldurur, bu zavallıya verir.
Bir ÅŸeyden haberi yoktur garibin.
Zehirli ekmeği alıp ayrılır.
Az ilerde rastlar “genç” birine.
AskerliÄŸi bitmiÅŸ, dönüyormuÅŸ evine.
Gencin çok aç olduÄŸunu öÄŸrenir.
EkmeÄŸini ona verir.
Ve yoluna devam eder.
Genç ise ekmeÄŸi yer, eve gider.
Gider, ama baÅŸlar zehirin tesiri.
Zangır zangır titrer her yeri!
Ev halkı merak ve telâÅŸ içindedir!
Zira genç, ölüm döÅŸeÄŸindedir.
Ne yapacaklarını bilemezler.
Genç, “son nefesleri”ni verirken “Yolda ekmek aldım birinden, ne olduysa onu yedikten sonra oldu” diye mırıldanır.
Genç, o fırıncının oÄŸludur.
Fırıncı, bunu duyunca baÅŸlar dövünmeye!
“Eyvâh, o zehiri ben koymuÅŸtum ekmeÄŸe, ben ne ettim... OÄŸlumu kendi elimle zehirledim’ der.
Bin pişmandır yaptığına.
Ama ne fayda.
Ne kadar piÅŸman olsa, ne kadar üzülse de içten, artık faydasızdır.
GeçmiÅŸtir iÅŸ iÅŸten.