Seyyid Mehmed Emin Efendi’nin zamanında Seyyid Muhammed Berzenci, müfti olarak DoÄŸu Bayezid'e gitti.
Şehrin eşrafı ona gidip;
“HoÅŸgeldiniz” dediler.
Müftü efendi sordu:
"Bu ÅŸehirde âlim ve ariflerden kimler var acaba?"
Onlar da Seyyid Mehmed Emin'den bahsettiler. Ancak Onun büyüklüÄŸünü bilmediÄŸi için, bir müddet hoÅŸgeldine gelmesini bekledi.
Ama o, gelmedi.
Bu defa kendisi ona gitti.
Selâm verip kendini tanıttı.
Sonra da hoÅŸgeldine gelmediÄŸi için sitemde bulundu. Ancak bu, büyük zata ağır geldi.
Müteessir oldu.
Ama belli etmedi.
“Buyurun oturun” dedi.
Müfti Efendi oturur oturmaz büyük bir dehÅŸet ve korku içinde zangır zangır titremeye baÅŸladı! Rengi “kül gibi” oldu... Mehmed Emin Efendi’nin hanımı Seyyide Medine Hanım, kerametiyle bunu sezdi.
Kendisi alt kattaydı.
Oradan efendisine;
"Åžeyh Efendi! Misafiriniz çok korkuyor, onu teskin ediniz” diye seslendi.
MeÄŸer Mehmed Emin Efendi hazretlerinin oturduÄŸu sedirin altında, “bir aslan” saldırmaya hazır vaziyette iÅŸaret bekliyormuÅŸ.
Mübarek zat kalktı.
Ve eliyle iÅŸaret etti.
Aslan da kayboldu...
Sonra misafirini teskin etti, rahatlattı. Ancak bu keramet, iradesi dışında vukû bulmuÅŸtu.