Ä°mâm-ı Buhârî rahmetullahi aleyh hazretlerinin ilminin üstünlüÄŸü ve dîninin bütünlüÄŸü her yere yayılınca, insanlar her taraftan yanına üÅŸüÅŸmeye baÅŸladı.
Ancak bâzı kimseler haset ettiler Ona.
Hakkında dedikodu çıkardılar.
O da NiÅŸâbur'dan Buhâra'ya göç etti.
Ä°nsanlar, akın akın gelip ziyâret etiler kendisini. Oranın vâlisi de bir memurunu gönderip;
- Git söyle, yanıma gelsin! diye emir verdi.
Görevli gelip;
- Vâlimiz sizi çağırıyor, dedi. Zîra ilmi, bizzat sizin aÄŸzınızdan dinlemek istiyor. Çocuklarına da ders vermenizi istiyor ayrıca.

Ä°LMÄ° ZELÄ°L EDEMEM

Büyük Ä°mâm;
- Ben kalkıp vâlinin ayağına gidersem "Ä°lm"i zelîl ederim. Ä°lim almak isteyen, ilmin yanına gelir. Âlim onun ayağına gitmez, buyurdu.
Ve ekledi:
- Çocukları da, buraya gelmeliler. Zîra vaktimi onlara tahsîs edersem, diÄŸer talebelere haksızlık olur.
Haberci dönüp, vâliye arzetti durumu.
Ancak bu cevap, nefsine ağır geldi vâlinin. Öfkelenip;
- Öyleyse terk etsin bu memleketi! diye kükredi.
Hazret-i Ä°mâm, çok üzüldü.
Allahü teâlâya havale etti onu.
Bir ay geçmemiÅŸti ki, vâli yolsuzluk yapıp, alındı görevinden.
Cezâ olarak bir merkebe bindirilip, sokak sokak gezdirildi ÅŸehirde.
Ä°nsanlar yüzüne tükürdüler.
Çoluk çocuk bile hakaret etti kendisine.
Hazret-i Ä°mâm ise oradan çıkıp Semerkant'a gidiyordu ki, orada da hakkında dedikodu yapıldığını iÅŸitti yolda.
Bu insanların hâlinden çok üzülüp, daraldı temiz rûhu.
Bir gece, teheccüd namazının secdesinde;
- Yâ Rabbî rûhumu al! diye yalvardı.
O gece ayrıldı dünyadan.