Behâeddîn-i Buhârî hazretleri anlatıyor:
GençliÄŸimde bir gün, hocam Muhammed Bâbâ Semmâsî hazretleriyle birlikte bir yere gidecektik.
Yola çıkmadan bana bir "Ekmek" verip;
- Bunu al, yolculukta lâzım olur, buyurdu.
- Peki efendim, dedim.

EkmeÄŸi alıp çantama koydum .
Sevinçten içim içime sığmıyordu.
Nihâyet hocamla birlikte yola çıktık.
Bir müddet sonra vardık bir köye.

Orada, hocamın sevdiklerinden çok fakir biri, evine çağırıp misafir etti bizi.
Ancak dikkatimi bir ÅŸey çekti benim.
Garibin yüzü kızarıyor, mahcûb olmuÅŸ gibi bir hallere giriyordu.

Bu hâli hocam da sezip;
- Senin bir sıkıntın mı var? diye sordu ona.
O, mahcûb bir vaziyette;
- Efendim! Her ne kadar sizi evime dâvet ettim ve size birÅŸeyler ikram etmeyi çok istiyorsam da, fakat biraz sütüm var, ekmeÄŸim hiç yok, diye arzetti.

O zaman hocam bana;
- Çantayı aç, buyurdu. O ekmeÄŸe ÅŸimdi ihtiyâç oldu.
- Peki efendim, deyip arzettim ekmeÄŸi.
Böylece kat kat oldu ona karşı muhabbetim.

VERMEYE ALIÅžIN!

Bu zât bir gün sohbetinde;
- Kardeşlerim, kendinizi almaya değil, vermeye alıştırın! buyurdu. Veren el, alan elden hayırlıdır.
Dinleyenler;
- Ya verecek birÅŸeyimiz yoksa efendim? dediler.
Cevabında;
- Hiç olmazsa tebessüm edin, buyurdu. Güleryüz göstererek ferahlatın insanları.

Sordular:
- Bu da sevap mıdır efendim?
- Elbette. Ä°nsanlara güleryüz göstermek, "sadaka"dır. Dünyada vermeye alışan, rûhunu da kolay verir. Ölürken hiç acı duymaz.