Behâeddîn-i Buhârî kuddise sirruh hazretleri anlatıyor:
GençliÄŸimde mübârek bir zât ile yakınlığım olmuÅŸtu.

Kendisine;
- Bana nasîhat edin, diye ricâ ettim.

Cevâben bana;
- Nefsin sana düÅŸmandır. Dikkat et, günahlar karşısında seni maÄŸlûb etmesin. Bu yolda asıl maksat, "Nefs"i temizlemektir ki, o yola gelirse asıl iÅŸ hallolmuÅŸ demektir, dedi.

- Efendim, teveccüh buyurun da, bu iÅŸi halletmem kolay olsun, dedim.
- Öyleyse, tenhâ bir yere git. Ä°nsanlardan ümit kesip, yalnız Allaha güven, buyurdu.

- Peki efendim, deyip ayrıldım.
Tenhâ bir daÄŸa gidip, orada gece gündüz ibâdet yapmaya baÅŸladım.

Tekrar yanına gittiğimde;
- Ey Behâeddîn, ÅŸimdi de aç, fakir ve muhtâçları kolla. Nerede bir hasta, garip ve yaÅŸlı görürsen, yardımcı ol. Ve nerede bir yetim ve öksüz görürsen, hâtırını sor, derdine derman ol, dedi.

Ve ekledi:
- Kâfir de olsa incitme kimseyi. Zîra onlar da Hak teâlânın kullarıdır.
- Peki efendim, deyip tuttum bu nasîhatını da.

Sonra yine huzûruna vardım.
- Åžimdi de hayvanlara dikkat et. Onlara karşı da ÅŸefkatli ol. Unutma ki, hayvanlar da Allahın mahlûkudur, buyurdu.
- Peki efendim, deyip huzûrundan ayrıldım.

Tuttum bu nasîhatını da.
Bütün bunlar, nefsimin ıslâhı içindi.

Son olarak huzûruna gittiÄŸimde;
- Åžimdi de sokakların temizliÄŸine dikkat et. Yollarda, yolcuları rahatsız edecek bir ÅŸey görürsen, eÄŸilip al. Yolları temizle ki, yoldan gelip geçenler eziyet çekmesinler, buyurdu.

Bu nasîhatini de tuttum.
Nefsimin ÅŸerrinden böylece kurtuldum.