Behâeddîn Buhârî kuddise sirruh hazretleri anlatıyor:
Tasavvufa girdiÄŸim ilk günlerde, sohbet eden iki mümin görseydim, yanlarına sokulup dinlerdim onları.

EÄŸer "âhiret"ten ve "ölüm"den bahsediyorlarsa, ferahlardım.
Yok eÄŸer "dünyalık" ÅŸeylerden konuÅŸuyorlarsa, terkederdim o yeri.

Bir gün de, "Kumarhâne"ye düÅŸtü yolum.
Kenarda durup, kumar oynayanları seyre koyuldum.
Ä°ki kiÅŸi vardı ki, kendilerinden geçmiÅŸ halde oynuyorlardı.

Öyle ki, benim girdiÄŸimi bile farketmediler.
Birisi peÅŸpeÅŸe kaybediyor, buna raÄŸmen yine vazgeçmiyordu kumardan.

Üzerindeki bütün parasını kaybetti.
Sonra diÄŸer dünyalıklarını koydu ortaya.
Onları da kaybetti.

Dünyalık hiçbir ÅŸeyi kalmadığı halde yine devam ediyordu kumara.
O kumarbâzın hâli, bana ibret oldu.

Kendi kendime; "Demek ki insan, haram ÅŸey olsa bile, hırsla devam edebiliyor. Öyleyse ben de Hak yolunda böyle gayret edeyim" diye düÅŸündüm.

"Nefsimi ezmek" için, daha bir gayretle çalıştım.
Zîra bu yolda "nefse muhâlefet" etmekle ilerleneceÄŸini iyi biliyordum.

Velhâsıl bu yolda ne edindimse, "Nefsimle mücâdele" etmekle edindim.
Ve ÅŸunu iyi anladım ki, kiÅŸi, nefsini ayaklar altına almadıkça bu yolda aslâ ilerleyemez.

Ve anladım ki, bu nefsi en ziyâde tahrîb eden ÅŸey, "islâmiyete sıkı sarılmak"tır.
Bir haramı yapmamak ve bir farzı yapmak, nefsin ezilmesinde çok tesirlidir.
Ve her iÅŸinde sünnete uymak, "Bir yıllık" riyâzetten, nefsi daha çok tahrîb eder.

Velhâsıl ÅŸu kâinâtta ne varsa, hepsinden bir fayda gördüm.
Ama nefsimden aslâ.