Behâeddîn-i Buhârî kuddise sirruh hazretleri anlatıyor:

Bir kış günü birden "AÅŸk-ı ilâhî" kapladı beni.
Kendimden geçmiÅŸ halde daÄŸlara çıktım.
Ve yalın ayak baÅŸ açık dolaÅŸtım oralarda.

Öyle ki, ayaklarım yarılıp parçalandı.
Ve delinip kanlar aktı dikenlerin yerinden.

Bu halde iken; "Gideyim, hocam Emîr Külâl'in dizi dibinde oturup, sohbetini dinleyeyim" diye düÅŸündüm.
Ve koşup katıldım sohbete.

Fakat hocam beni görünce;
- Bu kimdir? Niçin bana sormadan içeri aldınız? Derhal çıkarın onu buradan! diye emretti.

Talebeler, beni tutup dışarı attılar.
Bu hakaret, çok zor geldi nefsime.

Ama ben; "Ey nefsim, bu davranış gücüne gitti, ama bilesin ki, sen daha ağırlarına lâyıksın. Sen ÅŸimdi kızıp, burayı terketmek istiyorsun. Ama hayır, gitmeyeceÄŸim. Çünkü bu büyüklerin her iÅŸinde hikmet vardır" dedim kendi nefsime.

Ve başımı o eşiğe koyup yattım.
Fecir sökene kadar bekledim bütün gece.
Üstüme, lâpa lâpa "Kar" yaÄŸdı.
O karların altında, kayboldu vücûdum.

Sabahleyin hocam "Emîr Külâl", kapıyı açıp da abdest için dışarı çıkacaktı ki, eÅŸik dibinde birikmiÅŸ kar yığınını gördü ve tam başımın üstüne bastı mübârek ayağını.

Ama birden geri çekip;
- Kimdir, bu kar altında yatan? buyurdu.

Ve elini uzatıp kaldırdı beni eşikten.
Ä°çeri alıp çok duâlar etti.
Ä°ltifatlarda bulundu.

Ayağımdaki dikenleri, eliyle çıkarıp, merhametle "Bir nazar" etti bana.
Ä°ÅŸte, ne oldu ise, o anda oldu.
O nazarla, tasavvufun en yüksek derecesine çıkardı beni.