Büyük Velîlerden Nasr bin Abdürrezzak hazretleri, bir gün ÅŸunu anlattı sevdiklerine:

Kâbe-i ÅŸerîfte devamlı salevât-ı ÅŸerîfe okuyan birini görüp;
- ArkadaÅŸ, sen niçin durmadan salevât okuyorsun? diye sordum.

Åžöyle anlattı:
Vaktiyle babamla ikimiz, bir sefere çıkmıştık.
Yolda babam vefat etti.
Ama ölür ölmez yüzü simsiyah oldu.

Ben buna çok üzülüp aÄŸlamaya baÅŸladım.
Sonunda yorulup uyuyakalmışım.
Rüyâmda çok nurlu bir mübarek zat geldi yanımıza.

Mübarek eliyle babamın yüzünü sığayınca, o siyahlık gitti.
Çok sevindim.
O zat tam gidiyordu ki eteğine yapışıp;

- Siz kimsiniz efendim? diye sordum
- Ben senin Peygamberinim, buyurdu.

İnanamadım ve;
- Bu, ne nîmet yâ Resûlallah. Babam, bu nîmete ne ile kavuÅŸtu? diye sordum.
- Baban günahkâr biriydi. Ama bana çok salevât okurdu. Onun için imdadına geldim, buyurdu.

O sırada uyandım.
Babamın yüzü nur gibi parlıyordu.
O günden îtibaren hep böyle salevât okurum iÅŸte.

DÄ°N, KÄ°MDEN ÖÄžRENÄ°LÄ°R?

Bu zat, bir gün sevdiklerine;
- Dînimizden bir kelime öÄŸrenip öÄŸretmek, bin kere nafile hacca gitmekten daha çok sevaptır, buyurdu.

- Dînimizi nereden öÄŸrenelim? dediler.
- Gerçek din âlimlerinden.

- Onlar kimlerdir efendim?
- Ehl-i sünnet âlimleri'dir ki, onlar sadece nakleder, kendi kafalarından birÅŸey söylemezler. Kafasından söyleyen ve yazanlar, din âlimi deÄŸil, din hırsızlarıdır.

Åžöyle bitirdi:
- Dînini, "ehl-i sünnet âlimleri"nden veya onların kitaplarından öÄŸrenenler kurtulacaktır âhirette.