Behâeddîn-i Buhârî kuddise sirruh hazretleri birkaç talebesiyle bir eve yemeÄŸe gitmiÅŸlerdi.
Sofra hazırlandı.
Büyük Velî ve talebeleri kalkıp sofraya oturdular.
Ancak biri oturmadı.

Mübârek zât;
- Sen niçin sofraya gelmiyorsun? diye sordu.

O talebe;
- Bu gün oruca niyet ettim, dedi.

- Farz orucu mu?
- Hayır nafile.

- Öyleyse bozabilirsin evlâdım. Haydi gel , bizden ayrılma.
Ancak talebenin gelmeye niyeti yoktu.

Hocası bir daha;
- Gel, bizimle ye! buyurdu.

Yine gitmedi.
Açıkça inat ve îtiraz ediyordu hocasına.

O zaman büyük Velî diÄŸerlerine dönüp;
- Bu adamı terkedin. Bu, Allahtan uzaktır, buyurdu.

Eyvaah! Bir Allah dostu'nu incitmiÅŸti.
Hem de hocasını.
Onun bu îtirazı, felâketine sebep oldu.
Nitekim sonraları tamamen bıraktı ibâdeti.
Kalmadı namaz niyaz.

BÄ°LMEDEN YAPILIRSA

Bu zât, bir sohbetinde;
- Ey insanlar, dînimiz ilim dînidir. Ä°slâmiyetten bir mesele öÄŸrenmek, bütün dünya kazançlarından daha hayırlıdır, buyurdu.

Ve ekledi:
- Her müslümana, islâmiyeti öÄŸrenmekten daha önemli bir ÅŸey yoktur ve olamaz.

Åžöyle devam etti:
- Ä°bâdetler, doÄŸru yapıldığı takdirde kabul olur. Bilmeden yapılanı cenâb-ı Hak beÄŸenmez. BeÄŸenilmeyen ÅŸeye sevap verilir mi? Verilmez elbet.

Åžöyle bitirdi:
- Ä°slâmiyet "Ä°lim, amel, ihlâs"tan ibarettir. Bunlardan biri noksan olursa, müslümanlık da noksan olur.