Ä°stanbul Evliyâsından Ahmet Mekkî Efendi hazretleri, bir gün ÅŸunu anlattı sevdiklerine:
Fâtih Sultân Mehmed Hân, Fâtih Câmii etrafındaki meÅŸhur medreseleri yaptırınca, giriÅŸ kapısının önüne derince bir çukur kazdırıp, üzerine demir ızgara koydurdu.
Ancak devlet erkânı bu iÅŸe bir mânâ verememiÅŸti.
Nihayet vezirlerden biri arzetti:
- Hünkârım, bu çukurun hikmetini çok merak ediyoruz.
Buyurdu ki:
- Ben vefat edip de cenazemi kabrime indirdiÄŸinizde, üzerime, mezarımdan çıkan toprağı atmayın!
- Ya ne atalım hünkârım?
O çukuru gösterdi onlara:
- Åžurada birikecek olan çamurlu topraklarla doldurun.
Çok merak etmiÅŸlerdi:
- Hikmeti ne ki sultânım?
- Bu medresede "ilim talebeleri" okuyacak deÄŸil mi?
- Evet hünkârım.
- Ä°ÅŸte o ilim ehlinin ayakkabılarından kopup, bu çukurda birikecek olan o çamurlar hürmetine, umulur ki Cenâb-ı Hak affeder beni. Belki bu sayede kurtulurum âhirette.
DÄ°N HIRSIZLARI
Bir gün de;
- KardeÅŸlerim, Ehl-i sünnet âlimleri'nin bildirdikleri "îman" ve "îtikat"tan kıl kadar ayrılanların, kıyâmette azabtan kurtulmaları imkânsızdır, buyurdu.
Ve ekledi:
- Ehl-i sünnetten ayrılanların sözleri ve kitapları, "Zehir"dir. Hele dünyâlık toplamak için dîni âlet edenlerin ve kendilerine din adamı ismini verip, her aklına geleni yazanların hepsi, "din hırsızı"dır.
- Din hırsızı mı efendim?
- Evet. Bu kitapları okuyanların îmanlarını çalarlar.
