Behâeddîn-i Buhârî hazretlerinin kendisini çok seven, Emir Hüseyin adındaki âşık bir talebesi anlatıyor:

Hocam bir gün yanıma gelip;
- Bak oÄŸlum, ben yarın bir dostumu görmeye gideceÄŸim. Ä°nÅŸallah onbeÅŸ güne gelirim. Ben gelinceye kadar ayrılığıma sabret, buyurdu.

Ve o sabah ayrılıp gitti.
Ama ben, çok üzülmüÅŸtüm.

Zîra hiç dayanamıyordum Onun ayrılığına.
O gidince, "Kalbim" de yerinden kopup Onunla beraber gitmiÅŸti sanki.
Nasıl dayanacaktım bu firâka yâ Rabbî?

Dergâhta, talebeden biri de benim bu hâlime dayanamayıp aÄŸlıyordu.

Ona derdimi açıp;
- Ä°nÅŸallah hocam bu hâlimi anlayıp geri döner, dedim.
- Ä°nÅŸallah, dedi o da.

Ertesi gün, duydum ki hocam geri dönmüÅŸ.

Az sonra heybetle yanıma gelip;
- OÄŸlum ben sana, onbeÅŸ gün sabret, demedim mi? Niçin sabretmedin ve niçin "Muhabbet dağı"nı set çektin önümüze? buyurdu.

Sonra talebe arkadaşıma dönüp;
- Dün gece, bu bizden bahsedip ne dedi? diye sordu.

O da ÅŸöyle arzetti:
- Hocam, hep sizi anıp aÄŸlıyordu. Bir ara; "Ä°nÅŸallah yarı yoldan dönüp gelir" dedi.

Hocam cevaben;
- Ä°ÅŸte bu derece çok muhabbet, "daÄŸ" gibi önümüze dikildi. Onu aşıp gidemedim. Mecburen geri döndüm, buyurdu.

O anda hocama baktım.
Heybetinden kalbime korku düÅŸtü.
Ayaklarına düÅŸüp, af diledim.

Çok ÅŸükür affetti ve;
- Evlâdım, benden ayrı kalınca, beni seninle düÅŸün, buyurdu. Çünkü ben, senden ayrı deÄŸilim. Ne zaman beni ansan, o anda yanındayım.