Âşık Efendi Edirne'de yaÅŸayan Allah dostlarındandır.
Bir gün sevenlerinden bir genç, bu zatı ziyaret niyetiyle çıktı evden.

Yolda giderken de; "Gideyim, Âşık Efendi'nin hânesinde piÅŸen bereketli yemeklerden yiyeyim. Onun ekmeÄŸinde ÅŸifâ vardır. Hele kendi eliyle aÄŸzıma lokma koyarsa, ne büyük saadet olur" diye geçirdi içinden.

Bu düÅŸünce ile gelip girdi dergâhtan içeri.

Âşık Efendi onu güler yüzle karşıladı.
- HoÅŸ geldin, buyurdu. Gel, otur ÅŸöyle.

HoÅŸbeÅŸten sonra çıkıp, az sonra bir sofra ile döndü odaya:
- Buyur evlâdım. Çoktandır bizim yemeklerden yemedin, özlemiÅŸsindir.
- Evet hocam, öyle.
- Ben de acıkmıştım. Gel, birlikte yiyelim.

Oturdular yer sofrasına.

Âşık Efendi, Besmele ile bir lokma alıp, koydu gencin aÄŸzına:
- Ä°lk lokma benden. Åžifâ olsun.

Delikanlı mest olmuştu.
"Elhamdülillah! Yâ Rabbî, sana ÅŸükürler olsun ki, bana böyle bir mübarek zâtı tanıttın" diyordu içinden.

EVÄ°NÄ°ZDE YAÅžLI VAR MI?

Bir gün de, sevdiÄŸi gençlerden biri gelerek;
- Bir nasîhatınızı almaya geldim efendim, diye arzetti.

Mübarek zat, sevgiyle baktı gence:
- Evlâdım sizin evde yaÅŸlı insan var mı?
- Var efendim.

- Kimdir o?
- Annem efendim, doksan yaşında.

- Evlâdım ihtiyarlara hizmet etmek, çok büyük nîmettir. Hele bu, anne veya baba olursa, daha büyük nîmettir. Onu sakın incitmeyin. Hizmet edip gönlünü almaya bakın. Onun duâsı bulunmaz ganîmettir, buyurdu.

Ve ilâve etti:
- Unutma, bir evde bir yaÅŸlıya hizmet ediliyorsa, o evde yapılan duâları Allahü teâlâ kabul eder.