Behâeddîn-i Buhârî hazretlerinin bir talebesi anlatıyor:

Benim Kasr-ı ârifan'da bir bostanım vardı.
Orada sebze meyve yetiÅŸtiriyordum.

Derken sulama zamanı geldi.
Ama bir damla "Su" yoktu nehirde.
"Ne yapacağım?" diye düÅŸünüyordum ki, hocam teÅŸrif etti bostana.

Etrafa ÅŸöyle bir bakıp sordu:
- Sulama vakti gelmedi mi?
- Geldi efendim, tam zamanıdır.

- Peki niçin sulamıyorsun?
- Su yok hocam. Ben de onu düÅŸünüyordum az önce.

Buyurdu ki:
- Sen ÅŸimdi git, bostanın su yolunu aç. Allah, ihtiyacın kadar su verir sana.
- BaÅŸüstüne efendim, dedim.

Ve gidip açtım su yollarını.
Ve sabaha kadar bekledim.

Tam fecir söküyordu ki, uzaklardan bir "Su sesi" geldi kulağıma.
Ses gittikçe çoÄŸaldı ve büyük bir ÅŸarıltıyla girdi bostana.

Çok sevinip, suladım bostanı.
Sonra da, hocamın huzûruna vardım.

Beni görünce sordu:
- Bostanı suladın mı?
- Evet efendim, çok ÅŸükür. Ama anlamadığım bir ÅŸey var.

- Nedir o?
- Dün gece suyun geldiÄŸi ırmak kupkuru idi. Bu su nereden geldi acabâ?
- Allahın ihsânıdır, buyurdu. Ama anlatma bunu kimseye.

ÅžEYTAN NÄ°ÇÄ°N SEVÄ°NMÄ°Åž?

Bir gün de ÅŸunu anlattı sevdiklerine:

Sâlihlerden biri, ÅŸeytanı görüp;
- Senin gibi mel'ûn olmak istiyorum, ne yapayım? diye sordu.

Ä°blîs sevinip;
- Benim gibi olmak istersen, namaza önem verme ve doÄŸru yalan, herÅŸeye yemin et! dedi.

Bunun üzerine o kiÅŸi;
- Hiçbir namazı bırakmayacağım ve artık yemin etmeyeceÄŸim, dedi.