Bir Velî zat, bir kimsenin eline kıymetli bir "Hediye" verip;
- Bunu al, mektebin en güzel talebesi hangisiyse ona ver! buyurdu.

Adam;
- Peki efendim deyip çıktı.

Kendi çocuÄŸu da o mektepteydi.
Yüzlerce çocuk içinden kendi oÄŸluna verdi o hediyeyi.

Geri geldiÄŸinde o Velî sordu:
- Hediyeyi kime verdin?
- Kendi oÄŸluma verdim efendim.

- Niçin?
- Baktım, baktım, ondan daha güzelini göremedim efendim.

Velî zat tebessüm edip;
- Ä°ÅŸte kıyâmet gününde de Allahü teâlâ, "Rahmet hediyesi"ni Muhammed aleyhisselâma verir. O da mahÅŸer yerine gelir. MahÅŸer halkına bakar, bakar, kendi ümmetinin günahkârlarına verir o hediyeyi.

Hak teâlâ;
- Ey Habîbim! Senin ümmetin girmedikçe, diÄŸer ümmetler Cennete giremezler, buyurur.

NÄ°ÇÄ°N YEMEZSÄ°NÄ°Z?

Zenginin biri, bir Veliyi yemeÄŸe dâvet eder.
O mübarek gelir, oturur sofraya.
Ancak yiyemez.

Ev sâhibi sorar:
- Efendim, niçin yemezsiniz?

- Benim, ciÄŸerparelerim evde aç ve susuz beklerken nasıl yiyebilirim?

Adam derhal bir sofra daha hazırlayıp gönderir evlerine.
O Veli, o zaman yer ve ÅŸöyle anlatır:

Kıyâmet gününde de Hak teâlâ, Habîbini Cennete dâvet eder.
Ancak ümmetin günahkârları mihnet ve zahmettedirler.
Onları bu halde bırakıp da Cennete girmez.

Ellerini açıp;
- Yâ Rabbî, ya beni ümmetimle berâber Cehenneme gönder, yâhut onları da benimle Cennete sok, diye yalvarır.

Cenabı Hak cevaben;
- Ey Sevgili Habîbim! Cehennem sana haramdır. Ümmetini al da birlikte Cennetime girin, buyurur.