Alâaddîn-i Attâr hazretleri anlatıyor:

Bir gün hocamız Behâeddîn-i Buhârî hazretleri dergâhın odunluÄŸuna baktılar.

Sonra bize dönüp;
- Çokça odun toplayıp, odunluÄŸu doldurun, buyurdu. Hattâ acele edin ki, hiç belli olmaz. Birden kış bastırırsa, yakacaksız kalır, sıkıntı çekeriz.

Biz talebeler;
- BaÅŸüstüne, deyip koÅŸtuk odun toplamaya.

Ve odunluğu tıka basa odunla doldurduk.
Az sonra bir kar yağışı baÅŸladı ki, yıllarca olmamıştı böyle kış Buhâra'da.
Kırk gün durmadan yaÄŸdı.

Buna raÄŸmen o kışı, rahat geçirdik.
Çünkü dinlemiÅŸtik hocamızın sözünü.

Nitekim büyüklerimiz; "Söz dinleyen, rahat eder" buyurmuÅŸlardır.

DÄ°LÄ°NÄ° ARI SOKTU

Bir talebesi de ÅŸöyle anlatıyor:
Bir gün Buhâra'da arkadaÅŸlarla bir yerde oturuyorduk.

Lâkin aramızda biri vardı ki, hocamızın "büyük Velî" olduÄŸunu bilmiyordu.
Aleyhinde lâf etmeye baÅŸlıyordu ki, uyardık kendisini.

Îkaz ettik güzelce.
Allah dostlarına sataÅŸanlar iflâh etmez, dedik. Ama dinlemedi.
Devam etti aleyhinde atıp tutmaya.

Bir daha îkaz ettik.
- Sus, piÅŸman olursun, dedik.
Ama dinlemedi yine.

Tam konuÅŸuyordu ki, "bir arı" gelip girdi aÄŸzından içeri.
Dilini öyle kuvvetli ısırdı ki, ânında dili ÅŸiÅŸti adamın.
Büyük ızdırap duydu hem de.
Artık bir kelime konuşamıyordu.

Kendisine;
- Gördün mü, o zât hakkında öyle konuÅŸursan olacağı buydu, dedik.

O zaman pişman oldu yaptığına.
Kalbindeki soÄŸukluk, "muhabbet"e döndü.
Az önce, hakâretler savururken, ÅŸimdi Onun muhabbetiyle yanar oldu kalbi.