Ebû Osmân-ı Hayrî "rahmetullahi aleyh", hocası Ebû Hafs'a ilk gittiÄŸinde yaşı henüz küçüktü.

Huzurunda edeble diz çöküp;
- Efendim, ben okumak istiyorum, dedi.

Hocası onu ÅŸöyle bir süzüp;
- Evlâdım sen henüz çok gençsin. Seni okutamam, buyurdu.

Ancak o, bu cevaba çok üzüldü.
Kalktı ve arka arka çıktı huzurdan.
Çıktı ama bir türlü ayrılmak istemiyordu.

Dönüp dönüp, o kapının eÅŸiÄŸine bakıyor ve;
"Åžu eÅŸiÄŸin dibine bir çukur kazıp içine uzansam. Beni çağırıncaya kadar orada beklesem" diye düÅŸünüyordu.

Ebû Hafs, onun bu hâlis niyetini anlayıp;
- Gel bakalım küçük tâlip! diye seslendi.

Ebû Osmân, sevinçe girdi o dergahtan, yıllar sonra "büyük bir âlim" olarak çıktı.

ÖZLETTÄ°N KENDÄ°NÄ°

Bu zatın genç bir talebesi, kötü arkadaÅŸlara uyup derse gelmez olmuÅŸtu bir ara.
Lâkin suçunu biliyor, görünmek istemiyordu hocasına.

Bir gün, âniden karşılaÅŸtılar.
Eyvaah! Genç saklanacak yer aradı.
Ama yoktu öyle bir yer.
Azarlayacak diye çok korktu.
Ama düÅŸündüÄŸü gibi olmamıştı.

Mübarek zat, tebessümle yaklaÅŸtı gence.
Eliyle başını okşayıp;
- Nerelerdesin evlât. Kendini özlettin, buyurdu.

Genç büktü boynunu:
- Affedin hocam.

- GördüÄŸüme çok sevindim oÄŸlum. Seni özlemiÅŸtim. Ä°nsan sevdiÄŸini hep görmek istiyor, buyurdu.

Ve nasîhat etti:
- Terket o arkadaşları! Onlar, arslan ve kaplandan daha zararlıdır sana. Bizden ayrılma.

Delikanlı;
- BaÅŸüstüne hocam, dedi.
Ve tuttu bu sözünü.

Hiç ayrılmadı hocasından.
Dergâhın en sâdık müdâvimi o idi artık.