Åžâh Åžücâ-i Kirmânî hazretlerinin çok sâliha bir kızı vardı ki, Kirman vilâyetinin en güzel kızıydı.
Çok isteyeni vardı ama, babası vermiyordu.

Çünkü o, "takvâ ehli" bir dâmat arıyordu.
"Varsın dünyâlığı olmasın, ama takvâsı olsun" diyordu.

Nihâyet câmide tâdil-i erkân ile namaz kılan bir genç gördü bir gün.
Onu, gıbta ile seyretti uzaktan.

Namazı bitince, gidip oturdu yanına:
- Selâmün aleyküm evlât!
- Aleyküm selâm beyamca.

- Evli misin evlâdım.
- Hayır efendim, bekârım.

- Güzel, bak ne diyeceÄŸim. Hem güzel, hem de edeb ve takvâ sâhibi bir kız olsa, onunla evlenir misin?

Genç hiç böyle bir ÅŸey beklemiyordu:
- Åžeyy, bilmem ki. Hiç düÅŸünmedim.
- DüÅŸün öyleyse.

- Amca bana kim kız verir ki?
- Neden oÄŸlum?

- Ne bileyim, hiç dünyâlığım yok da.
- Olmasın, dünyalık mühim deÄŸil ki.

Delikanlı iyice meraklanmıştı.
Sordu hemen:

- Kim bu kız amca?
- Benim kızım. Hem güzel, hem de takvâ ehli. Onu sana vermek istiyorum.

Genç ÅŸaşırmıştı.
- Bilmem ki, siz kabul ettikten sonra...
- Tamam evlâdım. Mübarek olsun.

Tezinden niÅŸan, düÄŸün yapıldı ve evlendiler.
DüÄŸünden birkaç gün sonra, eve "bir aylık yiyecek"le geldi bu genç.

Kız bunu görünce ÅŸaşırıp sordu:
- Nedir bunlar?
- Yiyecek hanım, neden şaşırdın?

- Ne bileyim, Bu günkü rızkı veren, yarın da verirdi. Tevekkül denen bir ÅŸey var deÄŸil mi. Hem sonra, babam bana; "Seni, âhiret ehli biriyle evlendiriyorum" demiÅŸti. MeÄŸer "dünyâ ehli" biriyle evlendirmiÅŸ.

Genç kızacağına memnun olmuÅŸtu.
- Haklısın hanım, dedi.
Ve mesut bir hayat yaşadılar.