Şâh Şücâ-i Kirmânî hazretlerinin çok sâliha bir kızı vardı ki, Kirman vilâyetinin en güzel kızıydı.
Çok isteyeni vardı ama, babası vermiyordu.

Çünkü o, "takvâ ehli" bir dâmat arıyordu.
"Varsın dünyâlığı olmasın, ama takvâsı olsun" diyordu.

Nihâyet câmide tâdil-i erkân ile namaz kılan bir genç gördü bir gün.
Onu, gıbta ile seyretti uzaktan.

Namazı bitince, gidip oturdu yanına:
- Selâmün aleyküm evlât!
- Aleyküm selâm beyamca.

- Evli misin evlâdım.
- Hayır efendim, bekârım.

- Güzel, bak ne diyeceğim. Hem güzel, hem de edeb ve takvâ sâhibi bir kız olsa, onunla evlenir misin?

Genç hiç böyle bir şey beklemiyordu:
- Şeyy, bilmem ki. Hiç düşünmedim.
- Düşün öyleyse.

- Amca bana kim kız verir ki?
- Neden oğlum?

- Ne bileyim, hiç dünyâlığım yok da.
- Olmasın, dünyalık mühim değil ki.

Delikanlı iyice meraklanmıştı.
Sordu hemen:

- Kim bu kız amca?
- Benim kızım. Hem güzel, hem de takvâ ehli. Onu sana vermek istiyorum.

Genç şaşırmıştı.
- Bilmem ki, siz kabul ettikten sonra...
- Tamam evlâdım. Mübarek olsun.

Tezinden nişan, düğün yapıldı ve evlendiler.
Düğünden birkaç gün sonra, eve "bir aylık yiyecek"le geldi bu genç.

Kız bunu görünce şaşırıp sordu:
- Nedir bunlar?
- Yiyecek hanım, neden şaşırdın?

- Ne bileyim, Bu günkü rızkı veren, yarın da verirdi. Tevekkül denen bir şey var değil mi. Hem sonra, babam bana; "Seni, âhiret ehli biriyle evlendiriyorum" demişti. Meğer "dünyâ ehli" biriyle evlendirmiş.

Genç kızacağına memnun olmuştu.
- Haklısın hanım, dedi.
Ve mesut bir hayat yaşadılar.