Hazret-i Alî radıyallahü anh, yumuÅŸak huylu olup, hiç kızmazdı.
Kamber adında bir kölesi vardı ki, severek yapardı her hizmetini.

Bir gün odasında iken seslendi ona:
- Kambeer!

Cevap gelmeyince, sesini yükseltti:
- Kambeeer!

Yine cevap gelmedi.
Halbuki Kamber iÅŸitiyor, ama bile bile cevap vermiyordu.

Hazret-i Alî merak etti.
Zîra biraz önce kapının önünde görmüÅŸtü onu.
Yedi defâ çağırıp da bir cevap alamayınca, dışarı çıktı.

Çıkar çıkmaz, donakaldı hayretten.
Çünkü Kamber, kapının önünde fütursuzca oturuyordu.
Üstelik korkmadı Onu gördüÄŸünde.

Hazret-i Alî sordu:
- Kamber, beni duymadın mı?

Umursamaz bir tavırla cevap verdi:
- Duydum.

- Peki niçin cevap vermedin?
- Sizi imtihan ettim. Cevap vermeyince kızacak mısınız, diye denedim sizi.

- Peki ya netîce?
- Kızmadınız ve kazandınız imtihanı.

Hazret-i Alî radıyallahü anh gâyet sâkindi:
- Ey Kamber! Dünyâlık ÅŸeyler için kolay kolay öfkelenmem. Ama seni bu imtihana teÅŸvîk edeni kızdırayım da gör, dedi.

Ve ardından;
- Seni âzâd ettim. Hürsün artık! buyurdu.

Onu, bu imtihâna teÅŸvik eden, "Åžeytân"dı.
Onu âzâd ederek ÅŸeytânın belini kırmış oldu.

YÜKÜNÜ KENDÄ° TAÅžIRDI

Hazret-i Alî "radıyallahü anh", çarşıdan bir ÅŸey alsa, eve kendi taşır, vermezdi kimseye.

Hizmetçisi;
- Siz halîfesiniz. Bu gibi basit iÅŸler, size hafiflik verir, dedi.

Cevabında;
- Hayır. Bir baba, helâlinden kazanıp aldığı bir ÅŸeyi kendi taşırsa, kemâlinden hiçbir ÅŸey kaybetmez. Hattâ her adımına sevap kazanır, buyurdu.