Behâeddîn-i Buhârî kuddise sirruh, orta boylu, nurlu ve sevimli bir zat idi.
Mübârek sakalının beyazı daha çoktu.

Yürümesi, ne hızlıydı, ne de yavaÅŸ.
Güler yüzlü ve tatlı dilli idi.
KonuÅŸurken, yüzünü konuÅŸtuÄŸu kimseye döndürür ve tâne tâne konuÅŸurdu.

Kahkaha ile gülmez, tebessüm ederdi.
Kimseyi küçük görmezdi.
Güleryüzle karşılardı herkesi.

Ama celâllenip de kaşını çattığında, heybetinden kimse duramazdı karşısında.
Åžemaili aynen Resûlullah aleyhisselama benzer, her hâli Onun sünnetine uygun olurdu.

HÄ°Ç HUZURUM YOK

Bir gün, günahlar içinde olan bir genç gelip;
- Efendim, hiç huzûrum yok. Ä°çim sıkılıyor, diye dert yandı.

Büyük Velî sordu:
- Neden sıkılıyorsun oğlum?
- Bilmiyorum efendim. Devamlı bir huzursuzluk var içimde.

- Evlâdım, Allahü teâlânın emir ve yasaklarına göre yaÅŸarsan huzurlu olursun. Huzursuzluk, "günah iÅŸlemek"ten ileri gelir, buyurdu.

Ve sordu ona:
- Evinizde Ehl-i sünnet âlimleri'nin yazdığı "Ä°lmihâl kitapları"ndan var mı?
- Var hocam, olmaz mı.

- Peki, okumuyor musun o kitapları?
- Mâlesef, okumuyorum.

- Vah vah! Güzelim kitapları raflarda hapsettin öyle mi? Çok yazık. Senin ilâcın o kitaplardır iÅŸte, buyurdu.

Ve sordu ona:
- Bir hasta, ilâcını bilse ama kullanmasa, iyi olabilir mi?
- Olamaz tabii efendim.

- Ä°ÅŸte senin hâlin de buna benziyor evladım. Ä°lâcın var, kullanmıyorsun. Bir ilâç kullanılmıyorsa, evde bulunmasının ne faydası olur? O kitapları okuyup tatbik edersen, sıkıntıdan kurtulur, huzûra kavuÅŸursun.