Zindan Baba rahmetullahi aleyh, Lüleburgaz'da yetiÅŸen Velîlerindendir.
Derdi olan ona gider, onda bulurdu dermanını.

Bir gün, bir talebesi;
- Hocam, en büyük nîmet nedir? diye sordu.

Cevaben;
- DoÄŸru bir îman'dır, buyurdu.

- Ondan büyük nîmet yok mu hocam?
- Hayır. Her nîmet bunun içindedir zâten. Allah, bir kuluna îman verdiyse, ona her ÅŸeyi vermiÅŸ demektir. Vermediyse de, hiç bir ÅŸey vermemiÅŸ demektir.

- Anladım hocam.

ÇOCUÄžUMUZ KONUÅžAMIYOR

Bu zat, bir gün evinin önünde oturuyordu ki, bir kiÅŸi, hanımı ve bir çocuÄŸuyla birlikte geldi bu zâtın yanına.

- Selâmün aleyküm baba.
- Aleyküm selâm.

Yanlarındaki çocuÄŸu göstererek;
- Hocam, bu çocuÄŸumuz dilsizdir. Bir duanızı almaya geldik, dedi.

Mübarek zat, ÅŸefkatle baktı çocuÄŸa.
- MâÅŸallaah! Çok da sevimli bir çocuk.
- Evet ama konuşamıyor efendim.

- Hiç mi konuÅŸmuyor?
- Mâlesef. Bu güne kadar bir kelime bile konuÅŸmadı.

Büyük Veli, çocuÄŸun başını ÅŸefkatle okÅŸayıp sordu:
- Senin adın ne bakayım?
- Ahmet.

- Kaç yaşındasın?
- On yaşındayım.

Anne baba, hayretle birbirlerine bakıştılar.
Åžoka girmiÅŸlerdi sevinçten.
Evet, çocuk konuÅŸuyordu.

Büyük Velî döndü onlara:
- Niçin çocuÄŸa iftirâ ediyorsunuz?

- EstaÄŸfirullah hocam.
- Az önce konuÅŸmuyor demediniz mi? Ne güzel konuÅŸuyor iÅŸte.

Evet, çocuÄŸun dili çözülmüÅŸtü.
Anne baba, sevinç gözyaÅŸlarıyla döndüler evlerine.
Allaha ÅŸükrederek.