Dâvud-i Ä°skenderî rahmetullahi aleyh, bir gün sevdiÄŸi birine;
- Ä°nsan kimi çok severse, ondan çok bahseder, deÄŸil mi? diye sordu.

O kiÅŸi;
- Evet efendim, dedi.

- Ä°ÅŸte, "Allah" varken baÅŸka ÅŸeylerden bahsetmeyi bir türlü anlayamıyorum. Bizi yoktan var eden, bize türlü nîmetler bahÅŸeden, sonsuz kudret sâhibi "yüce Allah" varken, insan baÅŸka ÅŸeyleri nasıl sevebilir?

Adam sordu:
- Peki efendim, evlâdımız var, ailemiz var. Bunları sevmeyecek miyiz?
- Elbette seveceÄŸiz. Ama bu sevgi, "Allah için" olacak. Nefsimiz için deÄŸil. Dünyâya da, "Allah emrettiÄŸi için" çalışacağız. O emrettiÄŸi için çalışmak, ibâdettir.

KERAMET GÖRMEK Ä°STÄ°YORDU

Bir genç, bu zâtın büyük bir Velî olduÄŸunu iÅŸitip ziyaretine gitti bir gün.
Sohbetini dinleyip çok istifâde etti.

Ancak bir "kerâmet"ini görmek istiyordu.
Yanında üç gün kaldığı halde hiç bir hârikulâde hâlini göremeyince; "Gideyim, bir daha da gelmeyeyim" diye düÅŸünüyordu ki, mübarek zat genci çağırıp sordu:

- Evladım, üç gündür sohbetimize geliyorsun. Lâkin murâdın nedir?

Genç sükût edince;
- Bak evlât! Bizim yanımıza "bir kerâmet göreyim" diye geliyorsan, bizde öyle ÅŸeyler arama, buyurdu.

Delikanlı; "Ama evliyâ zatlarda kerâmet olur" diye düÅŸünüyordu ki, sordu yine:
- Sohbetimizi dinledikten sonra, kendinde müsbet bir deÄŸiÅŸiklik hissediyor musun evlâdım?

- Evet efendim, hissediyorum.
- Ä°ÅŸte asıl kerâmet budur, buyurdu.

Genç anladı hakikatı.
Ve bir daha ayrılmadı o kapıdan.